Kalbong payatot.

Sabi nila, kapag umiibig ka, hindi mo raw alam kung anong gagawin. Kumbaga, parang parati kang balisa at maraming paru-paro ang nagliliparan sa t'yan mo. Parang ang bagal ng bawat paglipas ng oras. Gusto mo parating nakikita ang taong mahal mo... Masarap sa pakiramdam yung ganyan, lalo na kung alam mo namang may inaasahan ka.

Eh pano kung wala?

Eh di nganga? Sus. Pangit lang kasi na parang parati kang ngumingiti dahil sa maling dahilan. Ang tamis ng mga ngiti ko, pero yun pala mali naman ang inaakala ko. 

Malamang ako talaga yung tipo ng tao na ang gusto e pinapahirapan ang sarili. Kalimitan inaayawan ko yung mga lalaking madaling magbigay ng motibo, halatang-halatang may gusto. At ako naman, habol na habol sa mga lalaking kulang na lang, iparamdam na hangin lang akong dumaan sa harapan nila. Yung pakipot at ang hirap basahin ng nasa isip. Moody. Yung minsan na magkausap kayo, parang ang saya-saya n'ya sa'yo at akala mo forever na ang ganun. Pero kinabukasan, parang hindi nangyari yung kahapon. Bigla na lang nagka-amnesia at nanlamig naman bigla. Pero, yun ang mga tipo ko. Gusto ko pinapahirapan ako, tapos sa huli, wala, nganga pa rin.

HAHAHA. 

Nakakainis, naiinis ako sa sarili ko. Akala ko e nakaya ko nang baguhin ang sarili ko na hindi na mangungulit, pero dito sa taong 'to, nasubukan ang pasensya ko at ayun nga, mukhang bigo ako. Huhuuhu.

Parang ako talaga yung nanliligaw, kasi ako naman talaga ang may gusto sa kanya. S'ya naman, gusto n'ya rin ako, sa personalidad ko, pero hindi siguro pareho yung "gusto" na meron kami sa isa't - isa.

Nga pala, dahil sa kanya e madalas na naman akong mag day-dreaming. Syempre ang laman nun, kaming dalawa. Saklap e. Solid ng pagkaka-imagine ko ng mga pangyayari. Kusang umaandar lang ang utak ko sa kung anong magandang mangyari. Pero syempre ulit, dahil dito, alam kong walang wala na talagang pag-asang magustuhan n'ya ko, bukod sa katawan ko. Chos.

Pero seryoso, nababaliw ako sa pag-iisip. Ngayon na lang ulit ako nagkaganito at kahit ang mga bagong kaibigan ko, nahihibang sa ugali ko ngayon. Yung totoo? Ano bang nasa isip mo? 

Which is which?

"Anong mas cool sa dalawa?"

HAHAHAHA! Medyo--hindi, natawa pala talaga kami ng malakas ng kaibigan ko nang sabihin ko 'yan no'ng nasa isang bookstore kami. Nakaupo kami sa carpet habang nagkalat ang mga notebooks  sa lapag. Natawa kami dahil unconcious ako sa sinabi ko. Ako lang din ang nakapansin.

"Puta, not cool! Ano ba yung sinabi ko?!"

HAHAHAHA! Lecheng salita yan. Not cool. Pero kasi nga di'ba, minsan kung kailan hindi tayo aware sa mga nangyayari o sinasabi saka lang nagmumukhang totoo at solid. Walang halong kaeklatan, purong katotohanan. Pero di ko mapapatawad ang sarili ko sa sinabi kong 'yon. Not cool. 

Di rin naman big deal 'yon e. Akalain ko bang kusang lalabas sa bibig ko 'yon. Sobrang babaw nga lang siguro namin na magkaibigan at di na namin 'yon nakalimutan hanggang sa pag-uwi. 

Nakakatawa, nakakainis. Pero lumalabas yung tunay na ako, which is "pa-cool". Sumobra ako ng pagkawala sa sarili. Sa huli, wala sa dalawang notebook na 'yon ang nabili ko. 

Tatlong palapag ng impyernong kalangitan.

Alam mo yung ang saya ko na, kasi sa unang pagkakataon e nasunod ko na yung gusto kong gawin. Narating ko 'tong kurso na gusto ko matapos kong magpakulong sa pagiging soon-to-be-inhinyero sa mahigit limang taon. Alam mo yung, AKALA? Totoo ngang maraming mamamatay sa mga akala.

Akala ko kasi, magiging okay na. Akala mo lahat ng taong papalibot sa'yo, pareho kayo ng iniisip at tinatahak na daan. Akala mo lahat ng taong nando'n ay ngingiti sa'yo at sasalubungin ka ng may pagkagalak. Akala mo, lahat, lahaaaat sila may pag-intindi sa bawat nararamdaman ng bawat isa.

Pero ano? Hahahaha!

Wala, mali naman lahat yan. Akala mo isang panibagong mundo ang natagpuan mo kung saan paraiso na ang tingin mo dahil lahat sila umaayon sa pangarap mo. Pero minsan talaga, gumigising tayo sa katotohanan na hindi pa rin tayo naaalis sa tunay na mundo. Isang guhit, dalawang floor lang ang pagitan ng dati at bagong mundo ko. Minsan, naiisip kong bumaba at bumalik sa nakaraan dahil lahat ng taong nando'n, doon ang totoo. Ang tama lang sa pangatlong palapag na kinalalagyan ko ngayon ay ang pangarap ko. Pero ang taong makakasama ko pa sa dalawang taon, hindi ko alam. Nasa ibaba ang mga taong mas nakakaintindi, mas tanggap kung maganda, bobo, o kung ano ka pa man, di tulad sa taas kung saan mga batikos at mapanghusgang mga mata ang parating nakamasid at nagbabantay. Naghihintay na gumawa ka ng isang mali, saka ka nila susunggaban para sitahin.

Malabo pala talagang makasundo at pakisamahan ang lahat ng tao. Kahit ano pa mang pag intindi at katahimikan ang ilatag ko sa harapn nila, kung ayaw nila, ayaw talaga. Hindi mo naman mapipilit sila na kilalanin mo muna bago husgahan dahil may tao talagang likas na ang ugaling manita ng mali. Ayaw magpatalo at parating ang gusto ay atensyon at karangyaan ng pangalan. Mundong puro sakim sa kapangyahiran. Akala mo ay kakampi pero ang tingin naman sa iba ay kaaway. Wala naman kasi talagang perpekto, pero hindi ko lang talaga maintindiham kung bakit parang hindi nila kayang mabuhay na walanh sinasagasaang iba. Eh diba, pwede mo namang hindi na lang pansinin at palagpasin ng tuluyan. Kung hindi mo gusto, wag pag-aksayahan ng panahon.

Ano bang punto ko? Walang diretsong sinasabi, para sa lahat 'to. Guilty ka man o hindi. Ang sabi nga nila ang magandang pan depensa sa mga ganitong tao at paninira ay hayaan sila. Wag bang pansinin. Pero bago mo naman magawa yun e kailangan mo ring ilabas lahat ng himutok at inis mo. Ang sabi ko sa mga kaibigan ko, hindi ako ang tipo ng taong madaling mainis sa isang klase ng tao, lahat nakakasundo ko. Lahat kaya kong intindihin, pero may limitasyon din pala ako. Naiintindihan ko naman na may iba talagang likas na maiinis sa'yo kahit wala ka namang ginagawang masama sa kanila. Siguro di lang nila gusto ang hulma ng mukha mo, o kaya e ang arte ng paglakad mo, o pwedeng sadyang mainit ang dugo n'ya sa'yo dahil, wala! Trip n'ya lang. Pero kasi nga, di ako ang taong palaaway, concern ako sa mga taong alam kong may inis/galit/tampo sa akin. Nakaka-bother. Kaya nga may post akong ganito, pero hayaan n'yo lang ako. Di 'to big deal sa'kin, gusto ko lang ilabas :-)

Lahat naman tayo kailangang may hingahan ng sama ng loob o ng pagsisimyento. Eto ang sa'kin. Defensive man akong matatawag pero para lang naman 'to sa mga taong hindi ako kilala ng totoo. Di ko kailangang magpaliwanag sa mga totoong kaibigan ko.

Minsan din, mas mabuti pang pakisamahan yung mga "simple, normal, forgettable" na tao. Kasi sila pwedeng pagkatiwalaan, masarap kasama at walang kaeklatan sa katawan. Samantalang sa mga taong "kilala", kakaibiganin mo, pero ang tingin naman sa'yo kakumpetensya. Ingat lang, baka may pinamamalita yang mabaho sa likuran mo.

In short, ang mundong pinili ko, masaya man ako, hindi pa rin madalu at perpekto. May mga pagsubok pa rin at may mga taong pilit na sisiraan ka at ihuhulog ka. Pero ang maganfang gawin lang, hayaan sila. Patunayan lang na mali sila at hindi ka katulad ng iniisip nila. Mabait naman tayo e, depende na lang din yon kung paano makikisama sa'yo ang mga tao. So, go on. Mamamatay din ang masamang damo :-)

P.S nagpagupit ako dahil sa pinsan ko at hindi sa may ginagaya ako. :-) nagsasalamin ako dahil malabo ang mata ko :-) nagpakulay ako ng buhok dahil boring ang itim na kulay :-) sinasabi ko lang kasi baka malaking question mark sa inyo  'to. Teka, masama na bang mag-ayos ngayon? Baka di ako maligawan e.

P.S.S Idolo ko ang taong yon. Hinding hindi ko kayang makibagay sa taong hinahangaan ko. Hindi ko ugaling manggaya, dahil masaya na akong makita na mas nagtatagumpay s'ya. Inspiration ko yun! Kung lalaki lang ako, liligawan ko yun!

Wala, sinasabi ko lang. Hahahaha! Ang defensive ko ba? Pake mo.

Published with Blogger-droid v2.0.9

ペニス祭り

Alam mo sa buhay mauuna muna ang pangyayari bago mo pa man malagyan ng pamagat na aangkop sa kung saan ba umiikot ang istorya ng buhay mo.

Mahirap na kasing maglagay ng pamagat o label sa isang parte ng buhay mo tapos hindi naman pala talaga iyon ang ipapakita sa kwento mo. Parang sa pag-ibig may mga taong nauuna ang pag-aassume sa isang bagay na kadalasan ay mali. Aasa ka na makikita at mararamdaman mo ang akala sa mga salita mo, pero wala. Para ka lang din pinasasa muna sa sarap saka ka iiwan mag-isa.
Pero may ilang mga kwento naman na wala talagang kinalaman sa title ng istorya. Mga vague o obscure title. Teka, hindi naman lubos na walang kinalaman. ‘Yung tipong hindi lang sinasabi sa istorya kung saan nila nakuha ang ipapamagat nila. Kung bakit ‘yun ang ginamit nila, ewan ko. Parang sa mga kanta. May ilang mga artist ang hindi gumagamit ng titulo na may kinalaman o nababanggit sa kanta. Mismong ‘yung thought ang nasa pamagat, bahala ka na umintindi. Kumbaga, read between the lines ang labanan. Kapag hindi ka marunong, e magmumukha kang tanga at buong buhay mong pagsisisihan kung bakit hindi mo nalaman ang totoong istorya sa likod ng mga titulo na yo’n.

Naisip ko lang naman ‘to, pero hindi ako sigurado kung tama nga ang naiisip ko. Kung mali man, sumbatan mo na lang ako na nagmamarunong. O baka sarili ko rin ang tinutukoy kong tanga at hindi lang makaintindi. Para kasi sa’kin kapag nagsusulat ako, nauuna ang katawan bago ang ulo. Ibinabase ko lang sa nasulat ko kung anong pamagat ang ilalagay ko. Pero sa totoo, malimit lang ang titulo na inilalagay ko. Minsan kapag wala, wala talaga. Minsan naman kung may marinig lang ako sa salita, ‘yun ang ilagagay ko kahit na walang konek sa kung anong gusto kong iparating. Minsan din, nakakaagaw kasi ng atensyon..

‘Yun! ‘yun na nga ang totoong dahilan kung bakit nga ba. Papansin lang at dapat makakuha sa pansin ng mga tao. Kumbaga, dapat sa pamagat pa lang magkainteres na agad sila. Siguraduhin mo na rin na maganda ‘yung laman, para hindi magsisi ang nakapukaw sa atensyon ng pamagat mo.

Anyways, wala akong maisip na magandang ipamagat sa entry na ‘to. Total, wala naman akong masyadong audience, ‘yan na lang ang ipapamagat ko…

Best Before: 11/18/12

Dumarating ang mga pagkakataon na hindi mo na talaga alam kung ano pa bang gusto mo, o lung ano ng ba talaga ang gusto mo sa buhay mo. Ewan ko ba kung bakit may isang habit ako na hindi ko naman ginustong magkaro'n, di ko naman din maalalang pinraktis ko ang habit na yon. Basta na lang, nararamdaman kong nananawa na ko sa isang bagay. Maliit man o malaki, mahalaga man o hindi. Pero pinagsasawaan ko talaga agad.

Expiry date.

Lahat ata ng bagay sa'kin may limitasyon lang. Parang pagkain na hindi naman kaagad napapanis, may best before lang. Magkaiba kasi ang pagkakaunawa ko sa expiry date at best before. Diba? Magkaiba naman 'yon? O hindi? Well, basta ganyan ang ugaling lumalabas sa akin kapag parang ayoko na sa isang bagay-tao-pangayayari. Hindi ko naman matapon dahil may kaakibat na mga ala-ala yon. Hindi ko talaga maintindihan e. Para bang gusto ko lang may nakikita akong bagay na nakaraan na, para may balikan ako kapag gusto kong takasan ang ngayon o ang hinaharap. Masayang malungkot diba? Lapag may nakikita kang bahagi na lang ng nakaraan mo. Pero hindi mo rin naman magawang balikana, dahil alam mong hindi na rin 'yon ang tama. Mauulit at mauulit lang ang mga pangyayari.

Sa ngayon, kung noon e madalas kong sabihin na gusto ko na ulit mag-aral, excites na akong pumasok ulit. Hindi na gano'n ngayon. Uhm, nandon pa rin yung eagerness ko na pumasok at lalo na ang makatapos pero alam kong bawas na. Parati kong sinasabi dati na mag-aaral na akong mabuti at magsisipag na, pero ano? Eto, nakatunganga pa rin ako kahit alam kong may kailangan akong gawin. Hindi lang gusto ng diwa ko na gawin ngayon. Kailangan kasi parang may pahinga ako. Hindi ako katulad ng iba na biniyayaan ng sipag at talino, alam ko yun, pero ako pa tong pa easy-easy lang sa mga nangyayari sa buhay ko.

Gulo ko talaga e. Kahig ako naiinis na e. Wala pa rin pala akong matinong landas na tinatahak. Pero, dude, pinipilit kong gawin. Hindi naman ako papayag na magpalamon na lang ulit sa kabobohan at katamaran ng katawan ko. Kailangan ko lang ng pahinga. Pahinga sa mga bagay-bagay na nakapalibot sa akin ngayon.

Hindi lang talaga healthy na inaaraw-araw ang dapat e, once--hindi--oo nga once in a lifetime lang.

Published with Blogger-droid v2.0.9

Ama.

Maluwag na kalsada. Pinupunan ng mga sasakyang nag-uunahan. Buhol buhol na trapiko, walang pagbibigayan sa isa’t-isa. Basurang maliliit bakit hindi mo muna ibulsa? Pati ba naman ang kaya mong gawin, ipagpapaubaya mo pa sa iba? Wala ka lang kusa. Pati simpleng batas hindi mo masunod. Tapos ngayon, heto ka’t nagrereklamo sa mga hirap na dinaranas mo. Isa ka sa kanila. Sa mga taong hindi sumusunod mga simpleng utos ko. Pagkatapos ay lalapit kayo at isisisi ang lahat sa akin? Mahina. Mahina..

Disiplina.

Ito lang naman ang hinihiling ko. Ito lang naman ang makakapagpa asenso sa inyo. Hindi ako, hindi.ang mga dasal nyo na puro salita pero walang gawa. Kulang kayo sa gawa. Puro kayo dada. Wala kayong paraan para mamuhay ng hindi nakakabangga ng iba.

Masaklap, madilim, makasalan, mapait, malansa, mahirap ang mundong binuo ko. Sa kabila ng lahat ng ito, gusto kong makita nyo ang ganda ng paligid nyo. Kung sino man ang makakita, s’ya lang ang makakahanap ng tunay na kapayapaan.

Emo.

Hindi sa talaga sa lahat ng pagkakataon pupwedeng masaya lang tayo. Alam ko naman na hindi lang ako ang nakakaramdam ng pagkalungkot ng basta-basta lang. Wala talagang dahilan. Basata mo na lang mararamdaman na “ang lungkot ah!”

Pero hindi naman kailangan na parati kang magpapadala sa emosyon mo at ibaon mo na ang sarili mo sa lungkot na nararamdaman mo. Minsan kailangan din na labanan mo. Kung ‘yun lang din naman ang makakapagpagaan sa loob ng mga taong nagmamalasakit at nag-aalala sa’yo.

Siguro ay epekto ‘to ng pag-iisip ko ng mga bagay na hindi naman dapat isipin. Palalain ang mga pangyayari sa pamamagitan ng imahinasyon ko, at tambakan ng ‘di kanais-nais at dapat na ngang kalimutan na mga pangyayari. Dumaan na, dapat na kalimutan. Lumipas na, ‘di na dapat balikan.

May mga tao nga sigurong kasing gago ko at ‘di pa rin alam ang mga bagay na ‘to. Sinasadya ko man minsan na balikan ang nakaraan, alam kong walang magbabago. May mga tao akong kailangang pangalagaan ngayon na alam kong hindi matutuwa kung malalaman nila na nagpapakasenti ako sa nakaraang alam nilang matagal ko ng kinalimutan.

Pagkakasyahin ko na lang ang sarili ko sa sitwasyong nararapat. Magiging masaya ako. Sa kung anong ako ngayon at sa mga taong pumapalibot sa’kin. Sa mga taong tumulong at tumutulong at sa mga hindi nang-iiwan simula noon hanggang ngayon. Gusto ko man ibalik ang dati, alam kong hindi na pwede.

May kape pala akong nabili, sana makatulong sa'kin. Siomai, pengeng siomai.

Oh tukso! Asan ka?

Ang alam ko lang matagal na akong mahilig magbasa ng libro, pero parang kumbaga sa showbiz ngayong taon na 'to talaga nag-BOOM ang pagkahilig ko at pagka-adik na rin sa mga libro. Marami-rami na rin akong natapos na libro, marami pa rin ang nakapila. Noon ang kilala ko lang e sila John Grisham, Sidney Sheldon, Nicholas Spark, Dan Brown at syempre ang pamosong si Bob Ong. Halos lahat ng libro ni BO nabasa ko, doon ako nagsimulang mahilig magbasa pero tanda ko no'ng fourth year highschool ako nagkainteres sa novel dahil sa english class namin. Pero sa pagkakatanda ko, bata pa lang ako bihag na ko ng mga babasahin. Liwayway, Funny Komiks, Ilang mga libro ni kuya na hindi ko pa tin naiintindihan hanggang ngayon at ang pinaka tanyag na "pocketbooks". Kaya nga siguro namulat na ako sa mga dapat ay hindi pa makita at mabasa ng batang tulad ko noon ay dahil sa pocketbook. Natuklasan ko kasi ang sikretong taguan ng mfa lumang pocketbooks ng kapitbahay namin (na kinalakhan ko na rin). Sasaktuhin ko lang na walang tao, dedkwat ng pocketbook at saka iuuwi at magbabasa. Mga dalawang araw ang tinatagal ko sa pagbabasa, depende na yun kung may tao sa bahay o wala. Hindi ko alam kung bakit ba itinatago ko pa ang pagbabasa ko no'n. Siguro dahil alam kong hindi naman pambata ang babasahin na 'yon. At base na rin sa nilalaman ng babasahin na 'yon may mga temang hindi angkop sa mga bata, patnubay ng magulang ang kailangan. Duh, e alangan namang sabayan pa akong bumasa ng nanay o tatay ko e hindi naman 'yon story book. Lol.

Pero parang nagsawa rin ako agad dahil paulit-ulit lang ang kwento. Masyado nila akong pinaniwala na posibleng maging magandang maganda ang isang hampas-lupa na babae at magkakagusto pa sa kanya ang isang matino at halos--ay hindi sobrang perpekto na lalaki. Minsan mas matanda pa ang babae sa lalaki. Parating maganda at makinis ang babae. Ang lalaki parating mayaman. Dito talaga ata nag-originate ang fairy tales at ang panlilinlang nila sa mga mambabasa para makabenta. Kaya naman ang karamihan sa mga suki nila ay mga kasambahay na kasabay ng pagbabasa ay ang pag-iimagine ng sarili jilang istorya ng fairy tale. Kaya nga ang kuya ko parati akong inaasar na paglumaki/tumanda ako, katulong raw ako. Hindi lang dahil sa masipag akong taga-linis at utusan noon(hanggang ngayon), dahil din sa pagbabasa ko ng mga makasaysayang pocketbooks.

Buti na lang at naibsan ko ang kabaliwan ko sa mga babasahing ganun. Wala namang masama ro'n e. Balik Liwayway ako no'n hanggang sa matutunan ko na nga ang Bob Ong at mga mangilan-ngilan na foreign author. Kaso no'ng napadpad ako sa dorm para akong napunta sa isang komunidad ng mga taong ang buhay ay umiikot sa pocketbooks.

Grabe.

Intensified-Coffee-Family-related-Story

Prolouge:
Bale kagabi, pumunta ako sa bday ng pinsan ko. Doctor, medyo tumatanda na, babae, single. Baka naman may mairereto kayo sa pinsan ko. Sige na, nagpapahanap e. :3

Scene 1:
Anyway, yun nga, expected ko madaming pagkian dahil mahilig magluto ang pinsan ko, which is fail. Dahil pagdating namin dun, sobrang simpleng handaan at puro donasyon lang ang handa ng pinsan ko. Hahahaha! Siguro ang kanila lang dun e yung liempo at hipon na nagtataka ako kung bakit hindi ko tinikman. Yung Palabok na masarap dala ng isa kong pinsan, yung cake bigay ng tita naming mayora (haahahahahaha) at yung fried chicken dala ng isa ko pang tita at yung dalawang ice cream, dala namin. Nadaan lang talaga sa kwentuhan. Kaya rin kasi ako sumasama sa mga family gatherings e dahil sa mga bagong tsismis na nasasagap ko tungkol sa exciting na pamilya namin. Nakakatuwa kasi magkwentuhan ang mga 'yon e. Daming nakakatawang side comments.

Scene 2:
Tas yung pinsan ko, nagpasama na ihatid namin pauwi yung asawa ng isa pa naming pinsan. Pinagamit yung tito namin yung kotse n'ya dahil yun na yung naka-park sa labas. Mababa yung sasakyan e, honda jazz na itim at may dalawang amplifier sa backseat. Pagkahatid namin, ni-try naming lakasan ang volume sa 10, sobrang lakas na agad ng tugtog at pag-boom ng bass sa dibdib ko. Nataon pa sa intro ng kantang Alejandro nung ginawang 30 ng pinsan ko yung volume. Ang sakit sa ulo, tenga at nakakagulat yung intro ng tugtog na may slash-slash thingy pa. Puta, sobrang lakas, dapat nakabukas yung bintan or else, mamamatay kami sa pressure na makukulong sa loob ng kotse. Wala naman ng masyadong tao sa kalsada kahit maaga pa. Mga alas-nuwebe ng gabi 'yon. Pagdating sa bahay, curious kami ng pinsan ko kung anong tunog kapag nasa labas, so binuksan namin yung sounds, volume 10, di katulad ng karaniwan na sasakyang may "Boom" effects na bass lang ang naririnig ng mga tao sa labas, sa sasakyan ng pinsan ko, yung mismong kanta ang maririnig mo at yung beat. Eh, etong pinsan kong isa (engineer, lalaki, single rin at hindi na rin bumabata, baka may mairereto rin kayo) binuksan yung likod ng kotse kung nasaan yung "boom effect sumthing" , lalo tuloy lumakas. Kung kailan naman ako sumasayaw saka may sumigaw sa katapat na bahay. Nagagalit na ang ingay-ingay raw. Napapasok tuloy ako sa loob ng kotse. Gusto lang naman naming marinig e. :( humingi ng pasensya yung pinsan kong engineer-na-single-pakihanapan-ng-girlfriend.

Plot:
Naisipan kong humingi ng kape sa pinsan kong may bday-na-doktor-single-pakihanapan-ng-boyfriend. Tuwang tuwa naman ang pinsan ko, dahil mahilig sa kape yun. May ipapatikim raw s'ya sa'king kape na galing Malaysia na uwi ni Kuya Jojit na tito namin pero dahil bata pa kuya ang tawag namin, s'ya yung may-ari ng kotseng may malakas na souns system. Single-rin-pero-may-girlfriend-na-ata-sayang-gwapo-pa-naman-kaso-di-na-pwede-hanapan-ng-irereto. Para raw ma-feel ko, kailangan boiling water, so nag-init s'ya ng tubig. Binigay n'ya yung sachet na pahaba sa akin. Ang daming laman! Pero isang timplahan lang daw yun. Sabi n'ya masarap daw talaga. Sabado kahapon at sabi n'ya baka sa Lunes na ako matulog. Pero sinigurado n'ya ako na hindi yun kasing tapang nung huling kape na ibinigay n'ya sa'kin. Matapang pa ata sa kapeng barako yun na kahit tatay ko hindi mainom. Nung tinimpla ko na, aba! Masarap nga! Sa sobrang sarap, inubos ko agad, di ko na naisip na baka nga gising ako nito beintekwatro. Sabi ko rin na yun na lang ang iregalo n'ya sa'kin sa pasko (eto ang masarap sa walang pasko, pero ang mga relatives ko meron, nabibiyayaan din ako ng regalo at aginaldo).

Ang verdict:
Pag-uwi, inaasahan ko na nga na gising ako hanggang umaga. Bukas ang ilaw sa kwarto, pati ang tv at tyinatyaga ko ang palabas ni kuya Germs. Ang gwapo pala talaga ni Daniel Padilla, syit. Nagbabasa ako ng libro, dahil nga pakiramdam ko rin di na ko makakatulog. Nagtetext rin ako paminsan-minsan. Nung wala nang nagreply, nagfocus na ko sa pagbabasa. Siguro dalawng oras o tatlong oras, nakaramdam din ako ng antok. At ano pa bang sunod kong ginawa? Eh di natulog. :3 wala na ring tama sa'kin ang kahit anong kape. Totoo naman kasing imbes na magising ako sa kape, inaantok ako.

You know, new me. Lol

Simula pa sa pagkabata ko, hindi na ako sanay mapansin ng mga tao. Ayoko ng atensyon. Hindi ako naghahangad ng kahit anong pansin sa kahit sino. Ayoko ng pagkilala, ayokong pumatol sa mga panguuto nila.

Bata pa ko nun. Walang hilig makisawsaw, walang hilig sa away. O siguro bata pa lang ako, moody na ako. Minsan naman gusto ko ng pansin, pero hindi ng karamihan. Kung may pumuri sa'kin kahit isa lang,tuwang-tuwa na ko.

Ayoko lang talaga ng kaaway. Mahina ang loob ko. Konting pagsalitaan nga ako ng hindi maganda, nangingilid na yung luha ko. Kaya ayoko ding nagkakamali ako noon, dahil alam kong may magagalit at makakapuna sa'kin. Ako ang nagpapakumbaba, ako ang iiyak sa harap mo. Basta, ako yung batang duwag.

DUWAG.

Naalala ko nung grade 3 ako, may isa akong kaklaseng babaeng maharot. Sobra. Nakikipagharutan sa mga lalaki, bungisngis. Hanggang sa pakikipagharutan nya, yung binato nyang papel, napasama yung ballpen, kasamaang pala, sa'kin tumama yung ballpen malapit sa may mata ko, syempre umiyak ako, malakas. Tinanong ng teacher kung anong nagyari kaya naman nung nalaman nya yung kwento, pinagalitan nya yung classmate ko, at pilit nya kong sinasabihan na gantihan yung klasmeyt ko. Umiiyak na aking dalawa, pero ayoko pa din. Tumatanggi ako. Pinipilit pa dn ako ng teacher ko, kahit sabunutan ko nalang daw, malakas pa yung iyak ko sa kanya, hinigit ko lang yung dulo ng buhok nya, para matapos na.

Hindi ko alam anong trip ng teacher ko, hindi ko din alam kung bakit parang ang bait-bait ko. Kaya nga hanggang highschool, duwag pa din ako. Dumating ang fourth year highschool, yun na siguro ang pinaka depressing na pangyayari sa highschool life ko. Ang dami kong nakagalit at nakaaway ko pa ang bestfriend ko, dahil sa lintik na lalaki na ngayon ko lang naisip na hindi naman sya ganun kagwapo. Hahaha!

Well, ang gusto ko lang naman sabihin sa post kong ito eh, masarap pa din ang pakiramadam na wala kang kasamaan ng loob, lalo na yung magalit o maging ~*hater*~ sa isang tao, lalo na kung hindi naman kayo magkakilala talaga. Ano bang dahilan ng pagkagalit mo? Bakit ba naiirita ka sa kanya? Dahil ba sikat sya? Dahil ba mas maganda sya? O dahil wala lang, ayaw mo lang talaga sa kanya? C'mon! Ang babaw mo kung ganon, aaminin ko isa din akong ~*hater*~ DATI. Pero wala naman akong napala, hindi naman ako mas gumanda sa paningin ng iba.

Wala. Pinabigat ko lang yung dinadala ko sa dibdib ko na pwede namang hindi.

Kung ganito ka din, okay lang yan. Uso naman yan dito.

Please lang, mag-isip ka din, wala namang magandang maidudulot yan. Mas masakit pa nga kung malalaman mong mismong mga kaibigan mo pa ang pumaplastik sayo.

Masaya nga pala ako, dahil may isang bagong naging kaibigan na ako, nagkaliwanagan at eto ngayon, mukhang magiging mabuting magkaibigan. Salamat! :">