FZ lvl: heL

Ilang beses ko na kasing sinubukang sabihin sa'yo na gusto kita. Pero pinipigilan ako ng mga kaibigan ko. Magpakipot naman daw ako kahit kaunti. Pero ako kasi yung tipo na hindi ganun. Mas nagkakabuhol-buhol ang isip ko, parati akong tulala at aligaga. Parati akong walang ibang naiisip kundi ikaw.

Pero nitong mag nagdaang linggo nga, naging mahirap ang lahat para sa akin. Hindi na kita ramdam masyado, di tulad noong mga unang araw na kakikilala pa lang natin. Alam mo yung ramdam ko ang interes mo sa akin, ramdam kong gusto mo akong kausap, pero siguro sumobra ako. Siguro may nakita kang ayaw mo, o siguro unan pa lang ayaw mo na sa akin. Baka binigyan mo lang ako ng pagkakataon na patunayan ang sarili ko sa'yo, pero hindi umubra. Ayaw mo talaga.

Ilang beses ko na rin pinigilan ang sarili ko na sabihin na "gusto kita" "mahal kita?". Hindi ko alam, pero di ko kontrolado ang puso ko kapag ganitong di na mapakali. Ilang beses ko ring sinubukang iwasan ka na ng tuluyan. Pero eto nga at bumabalik-balik pa rin ako. Nagpanggap akong lasing habang katext ka, sinabi kong gusto kita, puta diba?

Manhid ka kasi, o nagpapakamanhid lang. Alam ko naman na alam mong may gusto ako sa'yo, hindi mo lang tinitignan dahil ayaw mo akong makitang nasasaktan, siguro? Hindi ko alam. Bakit ka pa kailangang mag-alala, hindi naman tayo mataal na magkakilala, kayang kaya mo akong hindi na kausapin at pansinin, pero ikaw naman mismo ang nagsabi na "okay lang," ang dating e, wag akong lalayo. Syempre, iba ang dating sa akin ng mga pahiwatig mo. Akala ko naman sadyang ganyan ka lang, o baka naman kahit papaano e may pag-asa ako. Alam mo yin? Sa bawat negatibong pangyayari na posibleng mangyari, sinisiguro kong may kaunting pag-asa pa rin. Kinukumbinsi ko ang sarili ko.

Pero ngayon lang. Di ko alam, sabi mo nga siguro lakas trip ko lang 'to. Nagtext ako sa'yo ng kung anu-ano. "Ang gwapo mo" " ang talino mo" "mukhang mabait at matino" "pwede ka bang ligawan?" Sa lahat ng yan tinatawanan mo lang ako, sabi ko "choosy ka pa." Ang sagot mo lang naman ay "wag ganyan, tropa tayo e."

Ah, puta! Kapag sa'yo pala nanggaling, masakit talaga. Tropa lang tayo. Dapat umpisa pa lang, alam ko na. Hirap kasi na umaasa tayo dahil may binibigay silang pag-asa. Pinapakita nilang pwede, sige, tangina, itanggi n'yo na hindi pag-asa yun! Pero, teka, di ako maka get-over. Medyo nagmo-move on nakasi talaga ako. Di na ko masyado nageexpect e. Ayun na e. Kumabaga, nasa stage na ako na bubuksan ko na lang ang Exit Door at hahakbang palabas. Pero bago ko pa man mahawakan ang doorknob, sinampal mo pa ang katotohanan.

Masakit. Sobra. Sige, tropa. Last na 'to. Pramis. Iyak lang ako ng konti ha?

Girl No.2 - Prologue

Naranasan ko na maging una. Naranasan ko na ang pagmamahal na ako lang, na para sa akin lang. Naranasan ko na maging "priority". Naranasan ko na ang mahalin ng buo.

Pero ito ay iba. Ngayon ko mararanasan magmahal bilang pangalawa. Nakikihati. Kulang, sapat lang? Maging "option" lang. Hindi ko alam kung ano bang pumasok sa isip ko at pumayag ako. Hindi lang basta pangalawa, masyadong komplikado. Kung gusto mong malaman, sundan mo na lang ang kwento ko. Pero ito muna. Ang unang yugto ng buhay ko bilang isang "pangalawa". Ayokong tawaging kerida, lalo na ang kabit. Hindi naman ganoon ang gusto naming dalawa na kalabasan ko. Ang alam ko lang, namin, naiintindihan namin ang posisyon namin sa buhay ng isa't isa. Walang hassle. May limitasyon lang, alam namin kung saan dapat lumugar. Ang mahirap lang ang magtago. Itago ang katotohanan. Pero teka, hindi naman ito katotohanan. Isa lang din itong kasinungalingan na dapat sa umpisa pa lang ay hindi ko na pimayagang mangyari. Pero anong magagawa ko, nandito na ako. Ito na ang simula ng kwento ng bagong karanasan sa buhay ko. Hindi namin alam na dalawa kung mahal nga ba namin ang isa't isa, at kung pagmamahal nga ang naiisip ninyong dahilan kaya namin nagawang puamsok sa ganitong kumplikadong sitwasyon, hindi rin sigurao ang aming sagot. Ang alam lang namin, may kulang, at ang isa't isa lang ang nakakapuno ng puwang.

Masaya kami, pero hanggang saan?

Itutuloy....

Frdys.

I was thinking about you a little while ago. I was in the car, and chasing those lights with my sight. Eventually, i realize, today’s Friday. I remember, you told me that “your” Friday was meant for “loosen up”.

Maybe you’re out tonight with your friends. Or with some random girl, or maybe with some girl you really like. Drinking beers, smoking cigarettes, telling jokes and laughing hard about it after. Or maybe you share stories that you don’t usually tell to anyone.

Well, that makes me sad. I really want to be that someone who you’ll spend your Fridays with. And I want to be that someone who you’ll tell stories with. I want to have a beer and a toke with you then share those laughs after.

But I think maybe I’m not good enough. Maybe you’re better off without someone like me. You don’t persuade me to do things, I just feel that I have to. But I also think that I’m being too much and suddenly you’ll be done taking all my words and give up.

I gave up on you just before you knew it. I can’t stand all those things that I’m saying to you. Cause I can’t find the right words. When I’m starting to open my mouth and tell something, different words are slipping and something about it just seems wrong. All wrong. I feel awkward with the situation. I thought maybe you laugh your ass off when reading my messages. Or you just go through with it without reading it at all. That’s a lot worst.

Well, I should take some time to think about other things. You always fed up my mind and all I can think of is how impossible it is for us to be together.

Or maybe i was wrong?

Lito.

Kung minsan, nasasanay na tayo sa mga bagay na nandyan. Maghahanap tayo ng taong wala naman. Ipipilit mong itugma ang lahat. Hindi ka nagtagumpay.

Saka mo maaalala yung mga taong dati rati, parating nandyan. Matagal na naghihintay, ikaw naman ang mismong umaayaw. Malalaman mo na lang, malayo na sila pero hindi naman tuluyang nawala.

Binalewala mo pa rin, pinilit tumingin sa iba na alam mo namang mahirap makuha at walang kasiguruhan. Hindi naman sa ayaw mo sa nandyan lang, naghahanap ka lang dahil akala mo may mas hihigit pa sa nakapirme lang. Inaasahan mong may tao kang makikitang kapareho ng tibok ng puso mo.

Pero paano na ngayon? Wala kang nakita, nahanap. Walang pumantay sa tibok ng puso mo. Saka mo na naman naalala yung mga taong nandyan lang parati sa’yo, naghihintay. Pero sa pagkakataong ito, napagod na rin sila, nasaktan sa ginawa mong pambabalewala. Hangad lang naman talaga nila na mapahalagahan mo ang ginagawa nila pero tinalikuran mo. Akala mo kasi. Nasanay kang nandyan lang sila at hindi aalis.

Pero lahat talaga may katapusan. Ngayong nag-iisa ka, wala ka nang mabalikan. Wala na ang taong nandyan. Nakita mong nakahanap na s’ya ng taong magpapahalaga sa kanya. Hindi ikaw..

Hindi mo naman alam kung ano ba ang tamang maramdaman. May kirot, panghihinayang. Sayang, siguro masaya ka na rin ngayon kung binigyan mo lang ng pagkakataon.

Pero huli na ang lahat. Hindi mo na maaaring ibalik ang dati. Hindi lahat ng tao maghihintay. Tatakbuhan mo lang kapag walang wala ka na. Maaalala mo lang kapag nag-iisa ka na.

Sayang ba?

Try.

Natuklasan ko na isa sa pinaka magandang paraan para tuluyang kalimutan o mawala ang pagtingin mo sa isang taong gusto mo, na sa kasamaang palad e hindi mo naman sigurado kung gusto ka rin o hindi, eh, i-friendzone mo na lang yung sarili mo sa kanya. Mas okay yun, unahan mo agad! Kesa naman s'ya pa mismo ang mag-friendzone sa'yo. Atleast yung gagawin mo sakit na sagad lang sa balat, konting kirot at hindi shocking. Pero kung sa kanya mo pa maririnig ang mga katagang "dude/men/fre/brad, type ko yung friend mo, ilakad mo naman ako oh!", mas masakit yun. Sagad sa buto, baka madurog pati ang puso mo.

So, dude. Wag ka na muna umasa. Mahirap na.Nakakamatay 'yan.

I can't read you.

I can't decipher you.

I told you, i won't be bother you anymore.

I presume that i'm enormous on provoking you.

Maybe i'm boundless, maybe i'm disturbing you so much.

But you refuse.

You said that it's okay.

It's okay to you if i keep on.

Keep on bugging you, i don't know.

I don't know that i reckon unresonably.

I gave efforts.

But you did nothing.

I furnish conversation.

But you just grant a one word answer.

So, how could i believe those words of yours?

How could i grasp the reality that you just don't want to hurt me, plainly.

How could i?

You only let me feel that i'm not worth enough.

And that hurts.

SO MUCH.

EWAN KO SA'YO.

Hindi talaga ako yung tipo ng tao na uso ang masamang gising. Hindi naman kasi ako ang taong mainitin ang ulo. Pero hello, ima human too! Kanina nga e, tinamaan ako ng masamang gising. Ginising ako ng maaga ng nanay ko para sumamba. Labag sa loob ko dahil hindi maganda ang pakiramdam ko. Ang sakit ng puson ko at ang lakas ng pag-agos ng dugo. Eto namang nanay ko na may lahi ata ng kakulitan, hindi ako tinigilan. At dahil badtrip na ko, padabog na lang akong tumayo, naligo, nagbihis. Minamadali n'ya ako at male-late na raw. Parang nagbasa lang ako ng buhok e. Nakasimangot pa rin ako syempre. Pagkauwi, humiga ako, kinalikot ang selepono ko. Saka sumigaw ang nanay ko, oo sigaw talaga, di naman yon nagsasalita ng hindi pasigaw e,

"YUNG TUWALYANG GINAMIT MO, INIWAN MO NA LANG DO'N!! NAPAKATAMAD MO TALAGA!!"

Sino ba namang matutuwa ng ganyan? Yan, yan ang ugali ng nanay ng ate ko, biglang magagalit, maiirita, para bang gusto ka lang n'yang pagalitan kaya maghahanap s'ya ng dahilan. At yun ngang tuwalya ko ang nakita n'ya. Eh, pukang ama! Pinagmamadali n'ya ako kaninang umalis e! Nalimutan ko na ngang mag-ayos e.

"AKO'Y WAG MONG SISIMANGUTAN D'YAN!! UBOS NA PASENSYA KO SAYO!!! MABAIT KA LANG KAPAG MAGPAPAALAM KA!!! WAG KANG BUMUBULONG BULONG DYAN!!"

Anak ng bakang bakla! Umagang umaga. Tuwi na lang talaga!!! Paano ka naman hindi mangigigil! Hindi ka bibigyan ng oras nyan na magpaliwanag ng side mo. Maiinis ka na lang, dahil lahat ng paratang n'ya mali, pero hindi mo maituwid. Di ko na lang talaga sinagot at ayokong masira na ng tuluyan ang umaga ko. At oo, sumasagot ako minsan sa nanay ko, dahil masama akong anak. Pero kasi, alam mo yun? Napabihis tuloy agad ako, at kahit 8:30 am pa pasok ko, umalis na agad ako sa linsyak na bahay na 'yon. Nakakasira ng araw e, masisiraan ka rin ng bait.

Parating ganun yang nanay ng ate ko, walang ibang pinapakinggan. Sarado parati ang tenga, basta sa kanya, sarili lang n'ya ang tama. Alam kong magulang s'ya, pero, please?! Wala ka na sa lugar e. Once na nagalit na yun, lahat ng kasalanan kong matagal nang nangyari, mauungkat na naman.

Habang naglalakad ako papunta dito sa bahay ng ate ko, naiiyak na lang ako. Hindi ko mapigilan. Ayokong umiyak, pero nakakainis na kasi talaga. Pero naisip ko kung ito lang ba talaga ang dahilan ng pag-iyak ko? O naipon na lang dahil matagal-tagal ata nung huli akong maiyak ng ganito. Pukang ama.

Kagabi pa ligalig ang isip ko. Hindi ko alam kung paano ko pakakalmahin ang pukang amang loob ko. Sa kaiisip ko naman, lahat na ata ng pwede kong pangarapin sa buhay na maganda, naisip ko na. Hindi man lang ako nangarap ng masama, sino ba naman kasing mangangarap ng masama diba? Duh. Pero kahit ilang pangangarap pa at imahinasyon at ilusyon ang gawin ko, malayong malayo pa talaga ang liwanag ng katotohanang mangyayari 'yon. Wala na nga ako sa estado na kumakapit sa pag-ada, iniisip ko na ang lahat ng masamang pwedeng mangyari, lahat ng hindi maganda. Pero kapag kami na lang ng sarili ko ang magkasama, magpapatuloy na naman ako sa pangangarap ng mga imposibleng pangyayari.

Ang hirap kapag iba ang gusto ng isip at loob mo. Parang nagtatalong panahon ng tag-araw at tag-ulan. Parang pusa na kumakahol.

Umaasa kasi, sabi na nga kasing huwag na. Eh, ganun talaga ang buhay, hindi ba? Kung anong ayaw, patuloy na gagawin. Kung anong bawal, patuloy na lalasapin.