Panibagong Simula, Gitna at Wakas..

Wala naman sa edad yan, ang mahalaga makatapos ka.

Tama naman ah. Kung naging hadlang man sa'kin yung mga kalayawan ko noon para makatapos, sige dagdag na talaga yung katamaran kong pumasok, pwes ngayon, nagbago na ko.

Wow. NAGBAGO! Oo nga, siguro ngayon nabawasan na yung mga pagala-gala, inom, pagbababad sa harap ng telebisyon na nakakadagdag talaga sa katamaran ko, kahit yan nagiging bisyo ko na. Pero wala, lahat naman kasi ng bagay may katapusan at lahat maaring mapagsawaan kapag paulit-ulit na ginagawa at wala namang magandang naidudulot. Siguro nga dumating na lang ako sa punto ng buhay ko kung saan sawa na king gawing patapon ang buhay ko. Ano nga naman kasing mapapala ko kung maghapon akong hihilata sa lumang sofa at humarap sa telebisyon maghapon. Uminom ng alak na nakakalaki na nga ng tiyan, sakit pa sa pakiramdam kinabukasan, magastos pa sa tubig dahil sa uhaw. Siguro lang nga, gusto ko na maranasan ang tunay na buhay. Kung ano ba talaga ang dapat ginagawa ng isang indibidwal para mabuhay.

Tanging pangarap na lang talaga ang hawak ng isang taong mahirap. Pangarap na kahit sa umaga, tanghali o gabi at hatinggabi makakaya nyang isakatuparan kahit sa imahinasyon lang. Syempre, dagdag sa pogi points kung nakapag-aral ka pero mahalag pa rin na madiskarte.

Di ako nahihiyang sabihin na nakatatlong course na ako ngayon. Bakit? May mga taong mas malala pa ang sitwasyon sa akin. Mas may malalaki pang pader na dapat gibain ang iba, pero ako, akong kahit ilang tipak na ng semento ang naipatong, nakahanap pa rin ng butas at nakalusot. Pinagbigyang magpatuloy at kunin ang kursong matagal ko na palang itinatago sa ilalim ng kama ko. Ngayon ngang hawak kamay ko na at nagsisimula na ako, di na ko pwedeng magpa petiks petiks pa at baka sa hulu mapektusan lang ako ng mga nagbabantay sa'kin na kaluluwa. De, joke lang, Kumbaga, eto na yun e! Akala ko noon e, gigising ako para pag-aralan ang pagiging inhinyero pero di ako aakalain na may isang umaga rin pala na darating para gumising sa bagay na yayakapin mo hanggang sa matulog ka ulit.

Hindi ko pinangarap na maging magaling. Gusto ko na hanggang makatapos ako, matuto lang ako ng matuto. Maghanap ng inspirasyon at isabuhay. Film lang naman ang gusti ko noon, pero malay ko ba baka may nakalaan din palang uamaga para basahin ko sa harapan nyo ang mga nagbabagang balita ng bansaa, o maging isang mahusay at tanyag na scripwriter ng mga pelikula, o editor ng isang kilalang broadsheet, o kahit isang cinematographer o photojournalist. Masaya sana maging freelance writer kaso di naman ako ganun kagaling. Pero mapapa-practice ko yun! Hehe.

Humahanga nga ako sa mga bata kong kaklase, bata pa lang ang dami nang alam, pero ako, eto, magsisimula pa lang. Sabi nga, kung gusto mo naman ang ginagawa mo, wala nang ibang dahilan para hadlangan 'to. Walang edad edad! Sus, anopama't tatanda rin naman sila, mauuna lang ako.

Masaya lang talaga ako, na sa huli, nagawa ko pa rin ang gusto ko, kaya naman iniiwasan ko na lang na ipahiya pa ang sarili ko sa mga taong hanggang ngayon ay nagbibigyay ng tiwala nila sa akin. Bayd na lang din sa kabutihan.

Alam ko kasing salat lang ako, at kaya kong isabuhay ang mga pangarap ko, kailan ko man gustuhin. :)