Nuks. Tumagal pa ng 2 years.

Dalawang taon na rin pala ang lumipas, simula ng gawin ko yung blog ko sa Tumblr. Blog - blog-an lang. Heh! Syempre kailangan kong gawan ng entry dito 'to dahil espesyal din ang naging parte ng Tumblr sa buhay ko. Lol. Pero seryoso, dun kasi ako nakakilala ng mga taong di ko aakalaing makakasundo, makakaaway(?), makakainuman, makakakwentuhan, magiging kaibigan ko at dito lang din ako nakakita ng mga taong parang perfect, pero syempre wala namang ganun talaga. Ang talented kasi nila! Sa pagsusulat, pagkuha ng litrato, sa pagdo-drawing hanggang kahit sa sipleng pagpapagana ng humor. Parang kapag nasa loob ako ng site na 'yun, ibang mundo na yung ginagalawan ko. Ibang mundo talaga, may sariling pag - iisip, parang may sinusunod na rules na kapag di mo nasunod, iba-bash ka. Lahat naman sinasabing maging totoo ka lang, na hindi ko lang alam kung lahat nga ay totoo.

Pero lahat naman yan mararamdaman mo sa umpisa lang. Maninibago ka, matutuwa ka kasi nga bagong experience. Parang kapag may bago kang laruan, excited ka parati, pero kapag tumagal mararamdaman mo na rin yung pagkabagot, mananawa ka sa paulit - ulit na pwede mong gawin.Nawawala na yung thrill hanggang sa unti - unti mo nang kakatamaran hanggang sa tuluyan mo nang iwan. Parang sa mga nababasa ko at napapanood ko. Sa unang sabak parang walang problema, pag natitigan, dun nila makikita na parang may mali. Parang may nangunguna at kumokontrol sa lahat. Yung inakala mong perpekto, kasi pakiramdam mo kapareho mo ng pag - iisip ang mga taong nando'n. May nakakaintindi sa'yo, na akala mo hindi kayang intindihin ng mga taong nasa labas. Hindi rin pala. Kasi darating din yung oras na kailangan mo pa ring lumabas at harapin yung tunay na mundo. Yun na! Para ka lang nanaginip ng maganda tapos nagising. Ewan ko na lang kung thankful ka ba na nagising ka pa. Ang random hahaha.

In short, nalipasan na ng panahon.

Uy hindi ko rin naman makakalimutan yung mga taong naging kaibigan ko na rin hanggang sa labas. Napa-sweet at napakabait n'yo. HAHAHA. ang sarcastic. Pero de, labyu guys. Duh. Parang tanga naman 'tong entry ko. Kasi lamoyon? Na parang obligasyon kong magsulat ng ganito kasi nga Anniversary ng blog ko, kahit hindi ko na nga nabubuksan 'yon. Ayoko namang i-deactivate, wala lang, kasi lamoyon, may mabalikan lang na pwede kong tawanan kasi ang drama talaga ng mga post ko r'on, pramis. Feeling writer, feling magaling. Hahaha! Ngayon ko nga lang narealize na wala naman akong talent talaga sa pagsusulat, trying hard lang talaga. Buti nga na-realize ko pa yun, kundi baka may mainis na naman sakin na nangangarap ako. loljk.

Ang point ko lang kasi talaga, babalik na lang ako sa panonood ng mga koreanovela, ng mga foreign movies, at ng pagbabasa ng mga novels na inaalikabok na sa book shelf. Tska nga pala, nagiging busy ako at naaaliw na rin pala ako sa bago kong course. Gusto ko na talaga 'to ituloy sana mag - excel ako rito. WAHAHAHA.  De, seryoso yan.

No'ng nakaraang taon nga pala. Eksaktong isang taon may nangyaring maganda, sana ngayon wala.

Ah, oo nga pala guys, sabi nung kaklase ko ang pinagkaiba raw ng film sa movie..
Film - hindi pa naipapalabas.
Movie - kapag naipalabas na.
Wala lang.

Someday, somewhere in this precarious world, if we meet again I hope I'll be able to tell you so much more than I can right now. Goodbye.

Tumblr. #CharaughtCarraught 

Dense feet.

Marahan lang kung dumating. Dahan-dahang kilos at pagsasalita. Ingat na ingat sa gagawing ekspresyon ng mukha. Dapat tama. Dapat sakto. Dapat di sosobra. Dapat hindi mahahalata. Dapat "neutral" lang.

Para kasing kapag naunahan ka ng kaba at ng saya, baka maudlot pa. Gustuhin mo mang umurong pa, hindi mo na magawa. Kasi naman imbes na isang hakbang sa isang patlang, isang hakbang sa limang patlang ang ginagawa. Ang kailangan lang namang sikreto ay ang pigilan ang bugso ng damdamin. Huwag i"pressure" ang sarili sa mga pangyayari. Darating talaga ang tamang araw, 'wag mainip. Kasi kung ipipilit nawawala na yung majik. Kung ipipilit parang walang parte na masaya at magaan? Panay pangamba at negatibo ang masasagap mo, hindi mabuti. Dapat kung paano ang pakikitungo n'ya, ganun ka lang din sa kanya. Dapat kung paanong pakikipag-usap ang ginagawa n'ya, pantayan mo. Isang maling hakbang, lalayuan ka.

Ganyan ang inuugali ko sa'yo, dahil walang gustong unang sumuko. Wala rin naman gustong maglinaw ng mga bagay-bagay. Gustuhin ko mang maunang mag-unat ng paa upang humakbang muli paharap, baka hindi ka sumunod. Maiiwan ka sa dulo at ako, mag-isang haharapin ang piniling daan na hindi mo pala gusto.

Nakakatakot na muling sumubok o marahil natatakot lang na muling mabigo. Kaya naman mag-tiyaga na lang sa ganitong disposisyon. Hintayin natin kung sino ang unang maglalakas loob. Kung wala naman, hintayin na lang natin dumating ang panahong may mapapagod at susuko sa ganitong klase ng pakiramdaman ng paa at puso.